زایمان سزارین 

زایمان سزارین موفقیت آمیز در پایان هفته 37، نوزاد شما کامل ترم در نظر گرفته می شود.

زایمان سزارین، یک جراحی بزرگ شکمی است که شامل دو برش (برش)، یک برش از طریق دیواره شکم و برشی است که رحم را برای زایمان درگیر می‌کند.

در حالی که در مواقعی کاملاً ضروری است، به ویژه در مواقع اضطراری یا برای ایمنی مادر یا نوزاد، زایمان سزارین روشی نیست که پزشک یا مادر باردار آن را به سادگی انجام دهد.

بیش از 30 درصد از زایمان ها در دنیا به روش سزارین است.

به طور کلی، با پیشرفت در بیهوشی، کنترل درد، و تکنیک های ضد باکتریایی، عوارض جدی از بدو تولد تا سزارین در 30 سال گذشته به طور چشمگیری کاهش یافته است.

تاریخچه زایمان سزارین

افسانه ها حاکی از آن است که رهبر رومی ژولیوس سزار توسط این عمل به دنیا آمد و این روش به نام او نامگذاری شد.

با این حال، مادر سزار سال ها پس از تولد او زندگی کرد.

علاوه بر این، هیچ اشاره ای به این روش قبل از قرون وسطی نشده است.

بنابراین، مشارکت سزار در نامگذاری این عملیات عملا غیرممکن است.

محتمل‌ترین منشأ این اصطلاح به قانون رومی است که در قرن هشتم قبل از میلاد ایجاد شد که دستور می‌داد این روش در چند هفته آخر بارداری در زنان در حال مرگ برای نجات جان کودک انجام شود.

دلایل انجام عمل سزارین

شایع ترین دلایل انجام زایمان سزارین عبارتند از:

زایمان سزارین مکرر:

دو نوع برش رحم وجود دارد: یک برش عرضی کم و یک برش عمودی رحم.

جهت برش روی پوست (بالا و پایین یا پهلو به پهلو) لزوماً با جهت برش ایجاد شده در رحم مطابقت ندارد.

همانطور که از نام آن پیداست، برش عرضی پایین یک برش افقی در قسمت پایینی رحم است.

یک برش عمودی بر روی رحم ممکن است برای زایمان نوزادان نارس، جفت های غیر طبیعی، بارداری با بیش از یک جنین و در موارد اضطراری شدید استفاده شود.

در دهه گذشته، مطالعات نشان داده است که زنانی که سزارین قبلی با برش عرضی کم داشته اند، ممکن است با خیال راحت و با موفقیت زایمان کنند و در بارداری های بعدی زایمان طبیعی داشته باشند.

با این حال، در مورد زنانی که برش عمودی روی رحم دارند، اگر برش در قسمت بالاتر رحم باشد، نمی توان همین را گفت.

در زنانی که برش های عمودی رحم بالایی دارند، رحم در معرض خطر بیشتری برای پارگی (شکستن) در بارداری بعدی است.

حتی قبل از شروع زایمان در نیمی از این زنان ممکن است رحم پاره شود.

پارگی رحم می تواند برای جنین خطرناک باشد حتی اگر زایمان بلافاصله پس از پارگی رحم انجام شود.

تشخیص پارگی رحم می تواند دشوار باشد و علائم پارگی می تواند شامل:

• افزایش خونریزی
• افزایش درد یا ردیابی غیر طبیعی ضربان قلب جنین باشد.

زایمان سزارین قبلی:

زنان با سابقه قبلی بیش از یک سزارین عرضی کم در معرض خطر کمی برای پارگی رحم قرار دارند.

زمانی که زن سه بار سزارین شده باشد، این خطر به طور قابل توجهی افزایش می یابد.

اگر زایمان شکمی برنامه ریزی شده باشد و آزمایش زایمان گزینه ای نباشد، بهترین زمان برای زایمان زمانی تعیین می شود که ریه های جنین بالغ شده باشند.

عدم پیشرفت زایمان:

اگر زن انقباضات کافی داشته باشد اما تغییری در دهانه رحم (باز شدن به رحم) بیش از 3 سانتی‌متر اتساع نداشته باشد یا با وجود گشاد شدن کامل دهانه رحم و فشار دادن “کافی” نتواند جنین را به دنیا بیاورد، معمولاً برای 2 تا 3 ساعت یا بیشتر)، ممکن است زایمان سزارین انجام شود.

وضعیت غیر طبیعی جنین:

در زایمان طبیعی، نوزاد ابتدا سر خود را نشان می دهد.

این روشی است که در اکثر زایمان ها اتفاق می افتد.

کوچکترین قطر جمجمه انسان به سودمندترین روش به لگن ارائه می شود.

این امر موفقیت زایمان طبیعی را افزایش می دهد.

تظاهرات مختلف دیگری از جنین وجود دارد که زایمان واژینال را دشوار می کند، از جمله وضعیت رایج بریچ (زمانی که باسن کودک در قسمت پایینی رحم قرار دارد).

زایمان بریچ ممکن است عوارض بیشتری از جمله مرگ و ناتوانی عصبی ایجاد کند.

مشاوره دقیق، تجزیه و تحلیل نوع دقیق وضعیت بریچ، تخمین وزن نوزاد و سایر اطلاعات قبل از تصمیم گیری در مورد تلاش برای زایمان طبیعی یا زایمان با سزارین مورد نیاز است.

موقعیت های اورژانسی:

اگر زن به شدت بیمار باشد یا آسیب یا بیماری تهدید کننده زندگی همراه با اختلال در عملکرد طبیعی قلب یا ریه داشته باشد، ممکن است کاندیدای سزارین اورژانسی باشد.

زمانی که این روش ظرف 6 تا 10 دقیقه پس از شروع ایست قلبی انجام شود، ممکن است نوزاد را نجات دهد و میزان احیا را برای مادر بهبود بخشد.

این روش فقط در بدترین شرایط انجام می شود.

مراقبت های بعد از زایمان سزارین

یک پزشک و متخصص زنان و زایمان ممکن است شرایط زیر را پس از سزارین ارزیابی کند:

• برش جراحی را از نظر عفونت بررسی کنید.
• بررسی کنید که آیا زخم جدا شده است (احتمالاً فقط روی سطح).
• عفونت رحم و مقادیر غیر طبیعی خونریزی واژینال را ارزیابی کنید.
• مطمئن شوید که مثانه یا کلیه ها عفونی نشده اند.
• مطمئن شوید که کم خونی شدید ناشی از، از دست دادن خون ناشی از زایمان وجود ندارد.
• اطمینان حاصل کنید که هیچ مدرکی دال بر وجود لخته در وریدهای عمقی وجود ندارد که یا موضعی است یا به ریه ها منتقل شده است (آمبولی ریه).
• معاینه لگن انجام دهید.
• درخواست ارزیابی بیشتر با آزمایش خون، کشت رحم، آزمایش ادرار و تصویربرداری.

مادر ممکن است معمولاً 48 تا 96 ساعت پس از زایمان سزارین بیمارستان را ترک کند.

در صورت بروز عوارض در حین جراحی، بستری شدن در بیمارستان ممکن است طولانی تر شود.

پس از خانه، مهم است که مراقب عوارض بعدی در روند بهبود باشید.

اگر جداسازی زخم سطحی باشد (نزدیک سطح)، زخم به طور مناسب بسته می شود و دستورالعمل های مناسب مراقبت از زخم ارائه می شود.

لوازم مراقبت از زخم نیز داده خواهد شد و قرار ملاقات برای مراقبت های بعدی مناسب تعیین خواهد شد.

مراقبت از زخم خانگی سزارین مراقبت از برش جراحی نسبتاً ساده است.

آب می تواند روی زخم شسته شود تا زمانی که ضربه آب به طور مستقیم روی زخم نباشد.

تمیز و خشک نگه داشتن زخم برای بهبودی کافی مهم است.

این شامل اجتناب از پوشاندن چین های پوستی است که می تواند منجر به رطوبت بیش از حد و عفونت شود.

گاهی اوقات، زخم ممکن است در لبه های خود جدا شود و خون یا مایع یا هر دو ممکن است خارج شود.

اگر این اتفاق افتاد، فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

اگر لبه های زخم به درستی بسته نمی شوند، ممکن است زخم در زمان ترخیص از بیمارستان باز بماند.

در این شرایط، زخم باید طبق دستور پرسنل بیمارستان ۲ تا ۳ بار در روز بسته بندی شود.

زخم های باز به تدریج از پایه زخم تا سطح بهبود می یابند و با گذشت روزها نیاز به بسته بندی کمتر و کمتری دارند.

عوارض زایمان سزارین

زایمان سزارین ممکن است این نوع عوارض را داشته باشد:

خونریزی بیش از حد:

این شایع ترین عارضه زایمان سزارین است و ممکن است در اثر عوامل مختلفی ایجاد شود.

به طور خلاصه، در زمان زایمان فعال، رحم 20٪ (در برخی موارد تا 30٪) از خون پمپ شده توسط قلب به بدن را دریافت می کند.

هنگامی که یک جراح رحم را برش می دهد، مقدار مشخصی از دست دادن خون رخ می دهد.

به طور متوسط، زایمان سزارین بیش از دو برابر زایمان واژینال خون از دست می دهد.

عوامل مختلفی در ایجاد این تفاوت نقش دارند.

از آنجایی که اکثر زنان باردار جوان و سالم هستند، از دست دادن خون را به خوبی تحمل می کنند و در مدت زمان نسبتاً کوتاهی پس از زایمان، حجم طبیعی خون خود را بازیابی می کنند.

زنانی که چندین زایمان متوالی داشته اند، به ویژه سزارین، مستعد ابتلا به کم خونی قابل توجه (از دست دادن حجم گلبول های قرمز) هستند.

خونریزی بیش از حد در امتداد خط برش یا از رحم پس از زایمان ممکن است پزشک را ملزم به تجویز داروهایی برای تقویت انقباض رحم و در نتیجه کنترل خونریزی کند.

گاهی اوقات شریان خونرسانی به رحم بریده می شود.

این به بخیه زدن برای کنترل خونریزی از شریان نیاز دارد.

کنترل خونریزی ممکن است گاهی آنقدر سخت باشد که رحم به عنوان وسیله ای برای کنترل خونریزی خارج شود.

به این عمل هیسترکتومی سزارین می گویند.

خطرعفونت رحم بعد از زایمان سزارین

خطر عفونت رحم بعد از زایمان سزارین تا 20 برابر بیشتر از بعد از زایمان طبیعی است.

تعدادی از عوامل به عفونت کمک می کنند، فراتر از این واقعیت ساده که یک عمل جراحی با برش رحم انجام شده است.

به طور کلی، بسیاری از شرایط، مانند یک دوره زایمان طولانی، که اغلب یک زن را در موقعیتی قرار می دهد که نیاز به سزارین داشته باشد، ممکن است او را مستعد ابتلا به عفونت کند.

عفونت برش پوست بسیار شایع تر از عفونت در برش ایجاد شده در رحم است، اگرچه اغلب با هم اتفاق می افتد.

خطر عفونت در برش پوست را می توان با دادن آنتی بیوتیک در حین جراحی کاهش داد.

پزشکان می توانند از انواع خاصی از آماده سازی های پوستی برای تمیز کردن شکم برای جراحی استفاده کنند.

مراقبت مناسب از زخم پس از جراحی ضروری است.

لخته شدن خون بعد از زایمان سزارین

لخته های خون می توانند در لگن یا ساق پا ایجاد شوند.

اگر لخته پاره شود و به ریه‌ها برود (آمبولیزه شود)، می‌تواند باعث مرگ یا ناتوانی پس از زایمان شود، چه واژینال یا سزارین. با این حال، زنانی که تحت عمل سزارین قرار می‌گیرند، بسیار بیشتر از زنانی که زایمان طبیعی دارند، مستعد لخته شدن خون هستند.

بنابراین لازم است در صورت زایمان سزارین، تا 24 ساعت پس از عمل از جای خود بلند شوید و راه بروید یا از وسایلی برای

ماساژ غیرفعال ساق پا استفاده کنید.

عملکرد ادرار و آسیب مثانه بعد از زایمان سزارین

به طور معمول، قبل از عمل جراحی برای خارج کردن ادرار، یک کاتتر وارد مثانه می شود.

معمولاً به محض اینکه زن برای شروع راه رفتن آماده شد، کاتتر ظرف 24 ساعت پس از جراحی برداشته می‌شود.

اغلب، برخی از دردهای اولیه هنگام ادرار رخ می دهد مانند زایمان واژینال.

با این حال، با زایمان سزارین، ممکن است در طول عمل جراحی به مثانه آسیب وارد شود.

فراوانی این نوع آسیب در زنانی که جراحی شکم یا عفونت داشته اند که منجر به ایجاد اسکار در شکم می شود، بیشتر است.

گاهی اوقات، ممکن است نیاز باشد که یک کاتتر برای هفته ها پس از ترخیص از بیمارستان در محل قرار گیرد.

داروهای بیهوشی و مسکن بعد از زایمان سزارین

بیهوشی برای سزارین را می توان با تزریق در مایع نخاعی (بی حسی نخاعی)، از طریق یک کاتتر در فضای خارج از کانال نخاعی، اما اطراف ستون فقرات (بی حسی اپیدورال) انجام داد. بیهوشی عمومی نیز ممکن است داده شود.

این باعث می شود فرد کاملاً “خواب” باشد.

بیهوشی عمومی معمولاً برای زایمان های اورژانسی در نظر گرفته می شود که زمان کافی برای بیهوشی نخاعی یا اپیدورال وجود ندارد.

تمام روش ها را می توان با تزریق بی حسی موضعی در محل برش در طول جراحی تکمیل کرد.

پس از جراحی می توان از داروهای خوراکی و تزریقی برای کمک به کنترل درد استفاده کرد.

مزیت بیهوشی اپیدورال این است که می توان پس از جراحی برای کنترل درد دوزهای مکرر داروی مسکن تجویز کرد.

اگر این داروها به درستی مصرف شوند، لزوماً با توانایی زن برای بلند شدن و حرکت کردن پس از جراحی تداخل ندارند.

اگر ادرار کردن مشکل یا دردناک است با پزشک تماس بگیرید.

از مراقبت های خانگی با برش جراحی استفاده کنید و اگر قرمزی در اطراف زخم پخش شد یا ترشح غیرطبیعی از آن منتشر شد، با پزشک تماس بگیرید.

این ممکن است نشانه عفونت باشد.