بیماری ام اس 

• پزشکی, مغز و اعصاب

بیماری ام اس

بیماری ام اس یا مولتیپل اسکلروزیس در اثر آسیب به بافت های اطراف رشته های عصبی ایجاد می شود.

مولتیپل اسکلروزیس (MS) وضعیتی است که در نتیجه آسیب به میلین، بافت های اطراف اعصاب مغز و نخاع ایجاد می شود.

آسیب به میلین نتیجه یک بیماری خودایمنی است که در آن بدن در برابر بافت های خود پاسخ ایمنی ایجاد می کند.

مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس در زنان بیشتر از مردان است.

سیستم ایمنی بدن به غلاف های عصبی حمله می کند و باعث مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری ام اس می شود.

مولتیپل اسکلروزیس (MS) را می توان به عنوان یک فرآیند التهابی با واسطه ایمنی در نظر گرفت که نواحی مختلف سیستم عصبی مرکزی (CNS) را در مقاطع زمانی مختلف درگیر می کند.

همانطور که از نام آن پیداست، این بیماری بسیاری از نواحی سیستم عصبی مرکزی یا CNS را تحت تاثیر قرار می دهد.

اعصاب طبیعی توسط یک غلاف میلین احاطه شده اند تا از آسیب محافظت کنند.

این غلاف همچنین اجازه می‌دهد تا سیگنال‌های عصبی را با چه سرعتی از مغز یا نخاع (CNS) به قسمت آسیب‌دیده بدن برساند.

با از بین رفتن این غلاف، هدایت عصبی به آن ناحیه یا قسمت بدن کاهش می یابد یا به طور کامل قطع می شود.

تخریب ناشی از حمله سیستم ایمنی بدن به غلاف میلین است.

دلیل اینکه سیستم ایمنی بدن به غلاف حمله می کند به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که به ترکیبی از یک استعداد ژنتیکی و تأثیرات اکتسابی یا محیطی مربوط می شود.

علائم بیماری ام اس

ام اس

علائم و نشانه های ام اس از فردی به فرد دیگر متفاوت است و از خفیف تا شدید تغییر می کند و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکلات تعادل هنگام راه رفتن
• از دست دادن شنوایی
• درد صورت
• ضعف
• اسپاسم عضلانی که باعث درد می شود.
• سوزن سوزن شدن یا بی حسی
• یبوست
• مشکلات ادراری

علائم و نشانه های ام اس در بزرگسالان، کودکان و نوجوانان مشابه است.

با این حال، کودکان و نوجوانان مبتلا به این بیماری (ام اس اطفال) نیز ممکن است دچار تشنج و کمبود انرژی شوند که بزرگسالان مبتلا به ام اس آن را تجربه نمی کنند.

علاوه بر این، علائم در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس از فردی به فرد دیگر متفاوت است.

علائم و نشانه های بینایی، حسی و حرکتی همگی بخشی از ام اس هستند؛ با این حال، طیف گسترده ای از علائم وجود دارد که می تواند ظاهر شود.

برخی از افراد موارد خفیف ام اس با ناتوانی اندک یا بدون ناتوانی در طول سال ها دارند.

برخی دیگر به انواع شدیدتر ام اس مبتلا هستند که نیاز به حبس روی صندلی چرخدار یا تخت دارند.

بیش از 30 درصد از مبتلایان به ام اس پس از 20 تا 25 سال ناتوانی قابل توجهی خواهند داشت.

با این حال، برخی دیگر ممکن است تمام عمر خود را بدون علائم زندگی کنند (برخی افراد بدون علائم ام اس بطور اتفاقی با MRI ضایعات ام اس دارند یا افرادی که بررسی مغز آنها پس از مرگ به طور غیرمنتظره ای نشان می دهد که تحت تاثیر این بیماری قرار گرفته اند).

این تنوع در برخی موارد تشخیص بیماری ام اس را را دشوار می کند.

اغلب علائم و نشانه ها به عنوان منشأ روانپزشکی اشتباه گرفته می شود.

همین طور که در بالا اشاره شد، برخی از افراد مبتلا به ام اس ممکن است بدون علائم تا علائم خفیف باشند.

میانگین سن شروع بیماری ام اس حدود 34 سالگی است.

اما کودکان و نوجوانان نیز به این بیماری مبتلا می شوند.

هیچ درمانی برای ام اس وجود ندارد، اما داروهای اصلاح کننده بیماری می توانند علائم را کاهش دهند و ناتوانی را به تاخیر یندازند و پیشرفت بیماری را همانطور که در MRI مشاهده می شود، کاهش دهند.

نشانه های بیماری ام اس

ام اس

اولین نشانه های اولیه بیماری ام اس اغلب تغییرات بینایی است.

تعداد زیادی از افراد مبتلا به بیماری ام اس به نوریت بینایی (التهاب عصب بینایی، که گسترش سیستم عصبی مرکزی است) مبتلا می‌شوند که به عنوان کاهش دید دردناک توصیف می‌شود.

اگر بیمار مبتلا به نوریت بینایی زود تشخیص داده شود، درمان می تواند روند بیماری را تغییر دهد.

قبل از، از دست دادن واقعی بینایی، بیمار ممکن است تغییرات بینایی داشته باشد که توسط بسیاری از افراد به عنوان دید تاری یا مه آلود، نورهای چشمک زن یا تغییر رنگ توصیف می شود.

بافت های اطراف چشم و حرکت چشم ممکن است دردناک باشد.

اکثر افراد طی چند ماه بهبود می یابند؛ برخی دیگر با نقص بینایی دائمی باقی می مانند.

دوبینی زمانی اتفاق می افتد که چشم ها در جهت های مختلف حرکت می کنند و یکی دیگر از علائم رایج بیماری ام اس است.

بیماری ام اس معمولاً مخچه، بخشی از مغز که مسئول تعادل و هماهنگی حرکتی ظریف است را تحت تأثیر قرار می دهد.

در نتیجه، افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری ام اس اغلب در حفظ تعادل خود هنگام راه رفتن و انجام کارهای ظریف با دست مشکل دارند و افتادن بی دلیل فنجان یا اشیاء دیگر یا ضعف غیرعادی ممکن است رخ دهد.

سایر نشانه های ام اس ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد صورت
• سرگیجه
• از دست دادن شنوایی
• اسپاسم عضلانی دردناک
• ضعف در یک یا چند دست یا پا
• سوزن سوزن شدن یا بی حسی
• احساس درد از نوع الکتریکی در قفسه سینه، شکم، بازوها یا پاها
• یبوست
• احتباس ادرار
• حالت دائمی خستگی یا خستگی

تشنج در حدود 5 درصد از افراد مبتلا به بیماری ام اس رخ می دهد.

افراد مبتلا به ام اس ممکن است از اختلالات خواب، افسردگی شکایت داشته باشند یا ممکن است احساس کنند که تغییراتی را در دامنه توجه یا حافظه خود تجربه می کنند.

بسیاری از علائم بیماری ام اس منجر به عوارض دیگری مانند عفونت مثانه (عفونت ادراری)، کلیه یا خون می شود.

هر ناحیه ای از بدن می تواند درگیر شود و تشخیص این بیماری از سایر اختلالات سیستم عصبی دشوار است.

ام اس اطفال

علائم و نشانه‌های بیماری ام اس در کودکان و نوجوانان مشابه علائمی است که بزرگسالان تجربه می‌کنند.

با این حال، آنها همچنین ممکن است تشنج و خستگی شدید یا بی حالی داشته باشند.

در نظر گرفته می‌شود که کودکان مبتلا به ام‌اس دارای شکلی از ام اس هستند که به مولتیپل اسکلروزیس عودکننده معروف است.

علت بیماری ام اس

ام اس

سیستم عصبی مرکزی از مغز و نخاع تشکیل شده است.

آنها اطلاعات محیط ما را پردازش می کنند و حرکات ارادی ماهیچه ها را کنترل می کنند تا به بدن اجازه انجام کارهای خاصی را بدهند.

به عنوان مثال، وقتی چیزی داغ را لمس می کنید، سیگنال هایی از انتهای عصب حسی در دست شما به سمت اعصاب بلند بازو ارسال می شود و در نهایت به نخاع می رسد.

از آنجا، سیگنال به نخاع شما به مغز شما منتقل می شود، جایی که اطلاعات پردازش می شود؛ سپس مغز شما سیگنالی را به سمت پایین نخاع به اعصاب بازوی شما ارسال می کند.

این اعصاب باعث انقباض ماهیچه های بازو می شوند و دست شما را از گرما دور می کنند.

این سیستم به طور موثر کار می کند، مگر اینکه یک فرآیند بیماری بر مسیرهای عصبی در نخاع و مغز تأثیر بگذارد.

ام اس یکی از بیماری هایی است که می تواند این مسیرها را تحت تاثیر قرار دهد.

اعصاب بدن توسط یک ماده چرب به نام میلین (غلاف میلین) پوشیده شده است؛ غلاف میلین اعصاب را عایق می کند و به آن ها اجازه می دهد اطلاعات را در کسری از ثانیه به مغز و از آن منتقل کنند.

اگر میلین به هر طریقی مختل شود، اطلاعات ارسالی نه تنها به تأخیر می افتد، بلکه ممکن است توسط مغز نیز تفسیر نادرست شود.

این تخریب خودایمنی غلاف میلین منجر به ایجاد مناطقی از دمیلیناسیون (همچنین به عنوان پلاک) در مغز و نخاع می شود.

این پلاک ها در انتقال اطلاعات توسط اعصاب در CNS اختلال ایجاد می کنند و منجر به علائمی می شوند که در ام اس مشاهده می شود.

تشخیص بیماری ام اس

ام اس

تشخیص ام اس می تواند به خصوص دشوار باشد.

ماهیت مبهم و غیر اختصاصی این بیماری شبیه بسیاری از بیماری های دیگر است.

پزشکان تاریخچه، معاینه فیزیکی، کار آزمایشگاهی و تکنیک های پیچیده تصویربرداری پزشکی را برای رسیدن به تشخیص ترکیب می کنند.

اغلب اوقات، یک متخصص مغز و اعصاب برای تشخیص مورد نیاز است؛ نمونه هایی از آزمایش ها و روش های مورد استفاده برای تشخیص ام اس عبارتند از:

• شمارش کامل خون (CBC)
• آنالیز ادرار
• و در اغلب موارد ارزیابی مایع نخاعی (پنکسیون کمری یا “تپ ستون فقرات”)

همه آزمایش‌های معمول آزمایشگاهی هستند که برای رد سایر شرایط و کمک به تایید تشخیص بیماری ام اس استفاده می‌شوند.

MRI، که تصویری از مغز یا نخاع ایجاد می کند، برای جستجوی تغییرات درون مغز یا نخاع که منحصر به بیماری ام اس هستند، استفاده می شود.

درمان های دارویی برای بیماری ام اس

داروهایی که می تواند بیماری ام اس را کاهش دهد عبارتند از:

• داروهای کورتیکواستروئیدی، به عنوان مثال،
• متیل پردنیزولون (Solu-Medrol، Depo-Medrol)
• دگزامتازون (Bayacardron)
• پردنیزون (استراپ شده)
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای
• شل کننده های عضلانی، به عنوان مثال، باکلوفن (Lioresal)
• داروهای ضد افسردگی مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs).
• مهارکننده های خوراکی فسفودی استراز نوع 5، به عنوان مثال، سیلدنافیل (ویاگرا)، تادالافیل (سیالیس، آدسیرکا)، و واردنافیل) (Levitra، Staxyn ODT)